18 ‘Mijn streven is het leven vanuit gemeenschappen, het vormen van gemeenschappen en het denken in gemeenschappen’, vertelt Marianne, ‘we hebben elkaar nodig’. Als jonge vrouw leerde ze de kracht van schenkgeld kennen, omdat haar vader haar en haar echtgenoot steunde in hun studietijd op Emerson College via een peetschap bij de Iona Stichting. Daarvoor was ze als student in de 60er jaren in Amsterdam met generatiegenoten actief betrokken bij vernieuwende bewegingen zoals Provo, Kabouters, Sensitivity trainingen. Ze voelde zich als ‘de kleine prins’ op zoek naar het antwoord op de centrale vraag: ‘waar draait het om bij de mens en de samenleving?’ Tot een ‘Gestalttherapeut’ haar wees op de ‘De wetenschap van de geheimen der ziel’ en dat liet haar niet meer los. Zo ontstond haar eerste verbinding met antroposofie. ‘Als je zelf in goeden doen bent, denk dan weer eens aan de Iona Stichting,’ had toenmalig directeur Dolf van Aalderen gezegd. Deze uitspraak maakte dat Marianne op latere leeftijd, toen haar kinderen op eigen benen stonden, bewust met haar vermogen wilde omgaan. Ze zocht zorgvuldig uit wat de opties waren en koos uiteindelijk voor een fonds op naam bij de Iona Stichting. Ook het latere proces rondom haar nalatenschap deed ze met alle zorgvuldigheid, liefde en bewustzijn. De Iona Stichting werd haar erfgenaam, omdat ze voor zich ziet dat ‘alles wat je bezit op weg is naar anderen’. Het is het willen samenleven, samendoen en samendragen in mensenkringen, dat in haar leeft en voort wil leven. ‘Al langere tijd kende ik Mechteld Camman,’ vertelde Alida. ‘Zij ondersteunde de toenmalige Helias Stichting als penningmeester en ik was betrokken als schenker. Bij haar afscheid leerde ik de toenmalige directeur van de Iona Stichting kennen, Ignaz Anderson. Er ontstond een geanigesprek met schenkers Alida, Marcel en Marianne zijn al jaren verbonden met de Iona Stichting. In dit stuk leest u over hun idealen, vertrouwen en hun ervaringen met schenken.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjUzMjc=