12 / 52
Iona Stichting
Jaarverslag 2014
10
als de zwakste schakel. Of het nu gaat om mantelzorgers, buddy’s, vrijwilligers-
werkers, actieve buurtbewoners, zzp’ers die zich hebben verenigd in een eigen
bedrijfje, om kunstenaars die samen een cultureel centrum runnen, of om
studenten die in gezamenlijkheid een goed doel hebben geadopteerd: er hoeven
maar een paar deelnemers ziek te worden, of het te druk te krijgen met ander
werk, met hun gezin, en de versplintering is een feit. Zonder dat iemand er direct
verantwoordelijk of aansprakelijk voor is.
Zeker, de prachtige term ‘participatie-samenleving’, die in de troonrede van
2013
werd aangekondigd, lijkt genoemde ontwikkelingen te stimuleren. Maar daar waar
participatie in hoofdzaak om bezuinigingsredenen wordt gepropageerd, beleven
velen dit toch weer als een plicht. Waarbij extra (geldelijke) steun, richtlijnen en
adviezen ontbreken.
‘Ik wil heel graag de zorg voor mijn bejaarde ouders op me nemen, veel liever dan
ze te moeten laten verkommeren in een verpleeginstelling waar er nauwelijks tijd
en aandacht voor ze is, maar hoe doe ik dat, als ik als alleenstaande moeder ook
nog zorg voor twee kinderen heb, en een drukke baan, omdat ik anders financieel
niet rondkom? Wie vervangt mij als ik zelf onverhoopt ziek word? Hoe regel ik
betaalbare naschoolse opvang voor mijn kinderen, om de zorgtaak voor mijn
ouders in ieder geval deels te kunnen vervullen?’ Vaak moeten instanties hierop
het antwoord schuldig blijven. Of zijn er heus wel regels en ‘potjes’, maar dan
weer niet toegespitst op net dit ene, particuliere geval, in uitgerekend deze
gemeente… Het is onvoorstelbaar jammer wanneer de goede wil in mensen op
die manier alsnog wordt gefrustreerd, en ze hun geloof in eigen en gezamenlijk
kunnen alsnog verliezen.
Om die reden is het belangrijk dat er onafhankelijke mensen, verenigingen,
fondsen en stichtingen in een buitenkring bestaan, die niet alleen oog en hart
hebben voor de inspanningen, maar ook beschikbaar zijn voor advies en steun
waar dit gewenst wordt. Niet uit regel- en bemoeizucht, maar omdat ze dankbaar
zijn met deze talrijke pogingen van mensen, om mét elkaar precies dat gestalte
te geven wat ze zelf in deze samenleving missen en waardevol achten voor veel
meer mensen dan alleen zichzelf of hun eigen clubje geestverwanten.
Het bestuur van de Iona Stichting heeft het afgelopen jaar wederom mogen
kennismaken met tal van sprankelende initiatieven. Niet alleen in de aanvragen
die de stichting bereikten, maar ook in ontmoetingen en verkennende gesprekken
met geïnteresseerden.
De Iona Stichting beschrijft zich als een ‘lerende’organisatie, maar hieraan zou
kunnen worden toegevoegd dat de stichting ook in toenemende mate een
‘ontvangende’ organisatie is geworden. Niet alleen in letterlijke zin (wij ontvangen
graag aanvragers, schenkers en belangstellenden in het Iona-pand aan de
Herengracht), maar ook in figuurlijke zin. Het treft de medewerkers van de toch
relatief kleine stichting aangenaam dat zovelen de weg weten te vinden – ook
mensen die zelf niet of nauwelijks bekend zijn, of verwantschap voelen, met één
van de twee inspiratiebronnen van de stichting: antroposofie en kunst.
Dat er desondanks aansprekende raakvlakken zijn is veelal gelegen in een gedeelde
waarneming en gewaarwording, namelijk die van verregaande versplintering.
Maatschappelijk kwesties worden weliswaar democratisch vanuit diverse
specialismen, wereldbeschouwingen en denkrichtingen benaderd, en analyses en
oplossingen kunnen zeer doorwrocht zijn, maar hoe kunnen ze in de wereld werk-